Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε ένα χωριό στην Ανατολική ακτή της Θεσσαλονίκης, οι Νέοι Επιβάτες. Οι κάτοικοι του ήταν πρόσφυγες από τους Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης, κωμόπολης των χαμένων Πατρίδων, με εργατικούς και νοικοκύρηδες κατοίκους, με κουλτούρα και προσφορά στον Ελληνισμό, που έβγαλε σπουδαίους ανθρώπους, ακόμα και Εθνικούς Ευεργέτες.
Οι Επιβατιανοί διωγμένοι πλέον από την Πατρίδα τους διάλεξαν πάλι παραθαλάσσιο τόπο για να κατοικήσουν, ήθελαν να μοιάζει στην παλιά τους πατρίδα. Αν και πρόσφυγες φτωχοί και κατατρεγμένοι, δεν έχασαν ποτέ την ελπίδα τους και επιδόθηκαν με μεράκι στην δουλειά.
Εξημέρωσαν αυτό τον τόπο που δεν είχε καμία σχέση.....
με τον σημερινό. Ξεχέρσωσαν χωράφια, έβαλαν αμπέλια, φύτεψαν μπαξέδες με λαχανικά, καλλιέργησαν δημητριακά, έφτιαξαν καΐκια, δούλεψαν στα ξένα, ασχολήθηκαν με τον τουρισμό και με τα επαγγέλματα της εστίασης και πρόκοψαν. Τα χρόνια πέρασαν και το χωριό αναπτύχθηκε, ήταν άλλωστε το μεσαίο χωριό ανάμεσα σε δύο άλλα και αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ τους. Προσέλκυσε Δημόσιες Υπηρεσίες, όπως το Αστυνομικό Τμήμα, το Ταχυδρομείο, φιλοξένησε το πρώτο Γυμνάσιο και Λύκειο στην Ακτή Θερμαϊκού, και οι χωριανοί βλέποντας την ανάπτυξη του τόπου τους συνέχιζαν να είναι περήφανοι να προσπαθούν και να ελπίζουν περισσότερο. Από την αρχή της εγκατάστασης τους σ’ αυτό τον τόπο ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό, και ιδιαίτερα με το ποδόσφαιρο, όπου ίδρυσαν τον Π.Α.Ο.Ν.Ε. ο οποίος με τις επιτυχίες του, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε Πανελλήνιο επίπεδο, τους έκανε ακόμη πιο περήφανους. Η ύπαρξη και η δράση του Πολιτιστικού τους Συλλόγου επίσης, τους έδινε μεγάλη χαρά, ελπίδα και υπερηφάνεια, με τις πολυποίκιλες εκδηλώσεις του και κυρίως με τα «Επιβατιανά». Και η ζωή κυλούσε όμορφα!!! Μέχρι που ήρθε ο Καποδίστριας!!! Η συνένωση των μικρών Δήμων και Κοινοτήτων σε μεγαλύτερους ισχυρότερους και αποδοτικότερους στην λειτουργία τους Δήμους, ήταν ήδη γεγονός. Και ύστερα ήλθαν τα βάσανα. Με την έναρξη της ανοικοδόμησης στην περιοχή, οι κάτοικοι αυξήθηκαν δραστικά και οι ανάγκες μεγάλωσαν. Παράδοξα όμως, το χωριό από κέντρο έγινε απόκεντρο, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μεταφέρθηκε στην Περαία, μόνο το Αστυνομικό Τμήμα παρέμεινε στους Επιβάτες. Ο ενιαίος Δήμος δεν μπόρεσε να πείσει ότι ενδιαφέρεται εξ’ ίσου για τους Επιβάτες παρά τα παχιά κατά καιρούς λόγια, τα έργα άλλωστε μιλούν από μόνα τους. Έμεινε όπως ήταν ως Κοινότητα.
Στο Δημοτικό Σχολείο τα παιδιά αυξανόταν όλο και περισσότερο κάθε χρόνο και οι αρμόδιοι του Δήμου κολλούσαν και ένα κουτάκι στο παλιό Σχολείο, τάχα για να λύσουν το πρόβλημα της σχολικής στέγης, περιορίζοντας δραστικά τον ζωτικό χώρο κάθε παιδιού στο προαύλιο, αυξάνοντας ταυτόχρονα και την πιθανότητα τραυματισμού εξαιτίας του περιορισμένου χώρου. Το ίδιο στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Τα Διδακτήρια δεν έχουν χτιστεί ακόμα, νέα Σχολεία δεν προτάθηκαν να ιδρυθούν. Το Λύκειο λόγω της έλλειψης κτιρίου, μεταφέρθηκε στο Πλαγιάρι. Αξιοπρεπής αίθουσα εκδηλώσεων για τις τελετές της Εκκλησίας δεν υπάρχει. Τα κοιμητήρια έχουν κορεστεί και δεν έχει υπάρξει σοβαρός σχεδιασμός για το τόσο σοβαρό αυτό ζήτημα. Το μεγάλο ρέμα, στο οποίο συγκλίνουν τρία μικρότερα, δεν έχει ποτέ καθαριστεί και η κοίτη του σε μερικά σημεία έχει στενέψει επικίνδυνα. Τι θα γίνει άραγε σε μια μεγάλη νεροποντή; Το κτίριο που ευγενώς δώρισε ο Γεωργικός Συνεταιρισμός Νέων Επιβατών επί Δημαρχίας Ματζάρη, με την προϋπόθεση να γίνει παιδικός σταθμός (ήταν στα μπετά) παραμένει όπως ήταν. Το 2ο Δ.Σ. Ν. Επιβατών αφού επιτέλους ιδρύθηκε το 2009, ανεστάλη η λειτουργία του λόγω της έλλειψης εγκαταστάσεων για την στέγαση του, ( καταλαβαίνετε πόσο αυτό θα δυσκολέψει την λειτουργία του 1ου Δ.Σ.), οι δρόμοι δεν έχουν αλλάξει καθόλου προς το καλύτερο, η διάνοιξη της Κιλελέρ και άλλων δρόμων στους Κάτω Επιβάτες παραμένει στάσιμη, η παραλία, μια από τα ίδια. Το αλιευτικό καταφύγιο που κάποτε αποτέλεσε έργο πνοής για τον τόπο καταστρέφεται με την συνεχή προσάμμωση και κανένας δεν συγκινείται για το μέλλον των αλιέων.
Κανένα λοιπόν, από τα μέχρι τώρα επιτεύγματα των Επιβατών δεν έγινε με την βοήθεια του Δήμου, είναι αποκλειστικά δημιουργήματα των Επιβατιανών, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να τα σφετερισθούν. Τι αντίστοιχο, άραγε προσέφερε η Δημοτική αρχή ως αντιστάθμισμα της πλούσιας δράσης των απλών κατοίκων; Με ποιο τρόπο προσπάθησε να ζωντανέψει το όνειρο και την ελπίδα για τους κατοίκους;
Τίποτε χειρότερο από τον «θάνατο της Ελπίδας».
Όμως, παρόλα αυτά, οι Επιβατιανοί πρέπει να αρχίσουν πάλι να ονειρεύονται, να ξυπνήσει η ελπίδα μέσα τους, να αισθανθούν ότι ο τόπος τους προοδεύει, ότι δημιουργούν ένα καλύτερο περιβάλλον για αυτούς και τα παιδιά τους, να αναστρέψουν την αρνητική ψυχολογία, να ανακτήσουν επιτέλους την χαμένη τους ελπίδα. Μια σειρά έργων είναι άμεσα αναγκαία για την αναζωογόνηση του τόπου, τα οποία για να πραγματοποιηθούν πρέπει οι κάτοικοι να εμπιστευτούν ανθρώπους που έχουν όραμα και όνειρα για το μέλλον.
Ιωάννης Μιχαήλ Βασιλειάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου